Ik hou wel van mensen die met ironie en zelfspot overweg kunnen en Paul Thorn lijkt me zo iemand te zijn: je hoeft maar de naam van zijn eigen platenlabel te bekijken en je weet genoeg. Eén van zijn vorige acht platen heette “Still No Hits” en daar zal met deze negende plaat allicht geen verandering in komen, al is het er weer eentje om in te lijsten.

De wereld waarin Thorn zijn personages neerzet, is er eentje van extremen: van Preachers tot Pimps en alles daar tussenin. Thorn groeide op in Tupelo, Mississippi, waar de geest van Elvis door de straten waarde. Hij was zowel meubelmaker als bokser, leerde evenveel op straat als in de kerk en kwam er dus al snel achter dat Het Leven niet een kwestie is van of/of , maar van en/en: licht bestaat slechts bij de gratie van duisternis, goed is onvindbaar, als kwaad ontbreekt, liefde, en haat liggen vlak bijeen en vormen een soort heilige Drievuldigheid.…Da’s zowat de setting, waarin de songs van Thorn gesitueerd moeten worden en –naast een alweer fantastisch knappe, zelf getekende kaft-, merk je als luisteraar op, dat Thorn een gevoel voor catchy melodieën ontwikkeld heeft, die ergens in het grensgebied tussen rock en blues te situeren zijn.

De stem van Thorn is als vanouds behoorlijk gruizig en de verhalen die achter de sterk suggestieve titels zitten, geven beetje bij beetje hun geheimen prijs. Destijds was ik behoorlijk ondersteboven van “Mission Temple Fireworks Stand”. Wel, deze nieuwe is nog consistenter en nog meer overweldigend: sommige van de songs op deze plaat kunnen moeiteloos naast het beste van Springsteen staan, al heb ik daarmee niet gezegd dat Thorn muziek maakt die Springsteen zou durven uitbrengen…Ik bedoel alleen maar dat de man op dezelfde trefzekere manier kan formuleren en raken. Ik hoef u geen goede raad te geven, maar toch: gaat u misschien eens luisteren. U zal er niet meteen vrolijk van worden, maar de plaat is wel prachtig! (Dani)